علل و مکانیسم آسیب معمول: سندرم ضربه (abutment syndrome) اولنوکارپال که به عنوان سندرم ضربه اولنار (ulnar impaction syndrome) و سندرم برخورد اولنار نیز شناخته می‌شود، یک فرآیند دژنراتیو (degenerative process) مزمن است که به دلیل فشار و نیروهای برشی در سطح مفصلی مفصل اولنوکارپال (ulnocarpal joint) ایجاد می‌شود.

تاریخچه و تظاهر کلاسیک: بیماران معمولاً با درد در سمت اولنار مچ دست مراجعه می‌کنند. درد با انحراف فعال و غیرفعال اولنار مچ دست و همچنین با بارگذاری محوری مچ دست رخ می‌دهد.

عوامل خطر:

• سابقه تروما • شکستگی استخوان رادیوس (distal radius fracture) • شکستگی سر رادیال (radial head fracture) که منجر به کوتاه شدن رادیوس می‌شود • دررفتگی اسکافولونات (scapholunate dislocation) • پارگی‌های کمپلکس فیبروکارتیلاژ مثلثی (triangular fibrocartilage complex - TFCC) • پارگی‌های لیگامان لونوتریکوترال (lunotriquetral - LT)

پاتوفیزیولوژی: سندرم ضربه اولنوکارپال به دلیل استرس بیش از حد بین اولنا و کارپوس (carpus) است. رابطه بین رادیوس و اولنا در مفصل دیستال رادیواولنار (distal radial ulnar joint - DRUJ) به گونه‌ای است که می‌تواند تفاوت اولنار از -2 میلی‌متر تا +2 میلی‌متر در مقایسه با رادیوس در مچ دست معمولی وجود داشته باشد. در بیمارانی با تفاوت اولنار خنثی یا منفی، 80% بار کارپال به رادیوس و 20% به اولنا منتقل می‌شود. در بیماری با تفاوت اولنار مثبت (+2 میلی‌متر یا بیشتر)، این نسبت تغییر می‌کند و 60% بار بر روی رادیوس و 40% بر روی اولنا قرار می‌گیرد. این بار اضافی به مرور زمان منجر به تغییرات دژنراتیو در مفصل اولنوکارپال می‌شود که باعث بروز علائم دیده شده در سندرم ضربه اولنوکارپال می‌گردد.